حالمان بد نیست غم کم می خوریم کم که نه ! هر روز کم کم می خوریم
آب می خـواهم ، سرابـم می دهـند عشـق مـی ورزم عــذابـم می دهـــنـد
خود نمی دانم کجا رفتم بـه خواب از چــه بـیـدارم نـکـردی ؟ آفــــــتـاب
خنـجـری بر قــلـب بـیـمارم زدنـد بـــی گــنــاهـــــی بودم و دارم زدنـــد
دشــنه ای نـــامرد بر پشتم نشست از غــم نـــــامردی پشـتـم شــکســــت
سنـــگ را بســتند و سگ آزاد شد یــــک شـــــــــب بـــیـداد آمـــد داد شد
عشــق آخــر تیشه زد بر ریـشه ام تــیـشه زد بـــر ریـــشه ی اندیشه ام
عشق اگر این است مَرتد می شـوم خوب اگــه ایـن اسـت من بد مـی شوم
بس کن ای دل نابسامانی بس است کــافرم ! دیـگر مسلمـــــانی بس است
در میــــان خلــق سر در گـــم شدم عاقــــــــبـت آلــوده ی مــــردم شـــدم
بعد از این بابی کـسی خـو می کنـم هرچــه در دل داشــتـم رو می کـــــنم
نـــیستــم از مردم خــنـجـر بدســت بت پرستم ، بت پرستم ، بت پرســـت
بت پرستم ، بت پرـــتی کار ماست چشم مستی تحفه ی بازار مــــــــاست
درد مـی بارد چو لب تر مـــی کنم طالــــعم شوم اســـــت بـاور مــی کنم
من کــــــه با دریا تــلاطـم کرده ام راه دریـــــا را چرا گــــم کرده ام ؟؟؟
قفـــل غم بر درب ســـــلولم مــزن ! من خــودم خوشبــاورم گـــولم مزن !
من نمی گـــویم که خـــاموشـم مـکن مـــن نمی گـــــویم که فراموشـم مـکن
من نــمی گــویم که بــــا من یار باش من نـــمی گویم که مرا غم خوار باش
من نـمی گــویم ، دگر گفتن بس است گفتــــن اما هیچ نشـــنفتن بــــس است
روزگــارت بــاد شیــرین ! شـاد باش دست کم یک شب تو هم فرهاد بـــــاش
آه ! در شهـــــــــــــر شما یـاری نبود قصه هایم را خریــــــــداری نبود !!!
وای ! رسم شــــــهرتان بیـــــداد بــود شــــــهرتان از خون مــــا آبــــاد نبود
از درو دیـــــــوارتــان خـون می چکد خون من ، فرهاد ، مجنون می چکـــد
خـــسته ام از قصـــــه های شــوم تان خســـته از همـــدردی مســـموم تــان
اینـــهمه خنـــجر دل کـــس خـون نشد ایــن همه لیلی ، کسی مـــــجنون نشد
آســـــمان خالـــی شــد از فریـــادتــان بیـــــستون در حـــسرت فــرهادتـــان
کوه کـــــــندن گر نبــــــاشد پـــیشه ام قـــــــــیمتش بسیـار و دستم تنـگ بود
عشــق از من دو رو پـــایم لنـــگ بود تـــــــیشه گر افتـاد دســـتم بســـته بود
گـــر نرفتــم هر دو پایـــم خســـته بود فـکـر دست تنـــگ مـا را کــرد ؟ نه !
هیچ کــــس دســت مرا وا کـرد ؟ نه ! هیچ کــــــس اندوه مـا را دید ؟ نـــه !
هیــــــچ کـــس از حـــال ما پرـید نه ! هر کــه با ما بود از ما می گـــریخت
گــــاه بر روی زمیــــن زال مــی زنـم گـــــاه بر حــــافظ تفائل مـــــــی زنم
حـــــــافـظ دیـــوان فــــالم را گــــرفت یک غزل آمــد که حالم را گـــــــــرفت
ما ز یاران چشــــم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه می پنداشتیم