آیت الله میرباقری:

«اگر اضطرار انسان به نان است، خب، نان به او می دهند! دلیلش این است که اگر بیشتر از نان به او بدهند، هدر می شود.
من که از خدا جز نان نمی‌خواهم، طبیعی است که اگر بیشتر بدهند، این نعمت من را خسته می کند و حوصله ام را سر می‌برد و نمی‌دانم با آن چکار کنم!

یکی از اساتید ما می گفت: دیده‌اید اینهایی که از بالای ماشین هندوانه پرت می کنند؟ در لحظه ای که طرف مقابل حواسش پرت است، اگر پرت کنند، هم هندوانه می شکند، هم طرف آلوده می شود! ما هم وقتی چیزی را نمی‌خواهیم، اگر به ما بدهند، هم خودمان آلوده می شویم و هم نعمت را ضایع می کنیم.

پس به اندازه فقر و اضطرارمان به ما می‌دهند و طبیعی است که توسعه و گسترش اضطرار، توسعه رحمت می‌آورد.

وسعت اضطرار به این است که سحرها بلند بشوید دعای ابوحمزه بخوانید!
دعای ابوحمزه، کم‌کم فضای جمال الهی و فضای افتقار من، فضای بدی‌های من و فضای محاسن او، و موانع و مشکلات من را برایم روشن می‌کند. آن‌وقت انسان، زبان دعا پیدا می کند، زبان دعا که پیدا شد همان می‌شود که فرمودند: «مَنْ أُعْطِیَ الدُّعَاءَ أُعْطِیَ الْإِجَابَة». (۸۹/۵/۱۳)
@ostadmirbaqeri